luns, 23 de maio de 2011

Puente Ojea en Vigo

A Asemblea Republicana convídavos o martes 24  ás 20:15 horas no Reitorado (rúa Areal), Vigo. 

http://www.youtube.com/watch?v=57zqAcp0FPs&feature=related  (dende o minuto 5:36)

 

E tamén, entrevista ás 13,25 e 13,30 na Cadena Ser Vigo

Paul Preston: “Galicia era unha zona de dominio da dereita, a represión foi realmente gratuíta”

Mentres que os rebeldes levaron a cabo "un plan preconcebido de exterminio", as autoridades da Segunda República "intentaron poñer fin ás atrocidades desde o comezo" do conflito.
Paul Preston (Liverpool, 1946), un dos máis prestixiosos hispanistas da actualidade, acaba de presentar o ensaio El holocausto español. Odio y exterminio en la Guerra Civil y después, onde aborda as “atrocidades” cometidas nos bandos franquista e republicano a raíz do golpe de Estado de 1936 e as súas “diferenzas”. Preston, catedrático Príncipe de Asturias de Historia Contemporá­nea española e director do Centro Cañada Blanch para o Estudo da España Con­temporánea da London School of Econo­mics, sintetiza nesta obra unha década de estudos que lle supuxo “un gran desgaste emocional” e que naceu coa vocación de “contribuír á reconciliación”.

Cales serían as principais diferenzas entre ambos os dous bandos enfrontados na Guerra Civil?
Hai dúas grandes diferenzas, que tamén teñen relación entre si. A primeira refírese á intencionalidade. Na zona rebelde os asasinatos foron a consecuencia dunha penitencia deliberada. Houbo un plan preconcibido de exterminio do que eu denominaría o pobo republicano, de todos os sectores máis representativos do ideario republicano: alcaldes, edís, mestres de escola ou sindicalistas. Ademais, na zona republicana as autoridades intentaron poñer fin ás atrocidades desde o comezo. Esa é a gran diferenza. A maioría dos crimes en zona republicana leváronse a cabo á marxe das autoridades e a través de elementos que foron soltados dos cárceres a consecuencia do colapso do aparello republicano tras o golpe militar. Outros foron persoas de esquerdas que se quixeron vingar dos que consideraban responsables do golpe militar. A segunda diferencia é de escala. Na zona republicana os mortos foron uns 50.000, unha cifra espantosa, pero o groso das baixas tivo lugar entre o 18 de xullo de 1936 e finais de decembro dese ano, cando o Goberno republicano estaba en vías de restablecer a orde pública. En cambio, na zona rebelde os mortos foron 150.000 como mínimo, tres veces máis.

Coñecemos ben as batallas das grandes cidades pero vostede afonda no libro nas vítimas lonxe da fronte, como ocorreu en Galicia. Que características tiveron este tipo de mortes?
Esta é outra das grandes diferencias. Porque a maioría dos asasinatos en zona republicana tiveron lugar nas grandes cidades: Madrid, Barcelona, Valencia, Málaga... sitios con representación diplomática doutros países e correspondentes estranxeiros de prensa. En cambio, en Andalucía, Estremadura e Galicia o groso dos mortos quedou fóra do alcance deses testemuños. As autoridades rebeldes tiveron moito coidado á hora de excluír os correspondentes dos periódicos para que non presenciasen eses feitos e a maioría dos asasinatos ocorreron moi lonxe de onde puidese haber testemuños. Galicia é un caso moi rechamante porque foi unha zona politicamente de dominio do centro dereita e da dereita e a represión foi realmente gratuíta. Nas eleccións da Fronte Popular, Galicia non quedou como un área marcadamente de esquerdas en absoluto, non obstante a represión foi brutal tanto en Ferrol, A Coruña, Vigo e Pontevedra como no agro, sobre todo nas dúas provincias máis dereitistas: Lugo e Ourense.

A súa obra está a resultar incómoda para algunhas persoas. É un síntoma de que na España do século XXI aínda non quedaron pechadas esas feridas?
En xeral o libro tivo reseñas positivas tanto en sectores de dereitas como de esquerdas. Recibín moitos testemuños de lectores que foron parentes das persoas das que falo no libro, e de xente que conta con casos semellantes nas súas familias. Logo houbo dúas correntes críticas. Por unha banda está evidentemente a extrema dereita, cunha posición contraditoria porque nega a escala da represión franquista e á vez argumenta que esa violencia estivo xustificada ante os crimes da República. Iso xa o esperaba porque ese sector non busca a reconciliación. Logo houbo outras voces máis serias, aínda que persoalmente penso que están equivocadas, que afirman que todos eran igualmente malos e queren establecer unha equivalencia exacta entre os dous bandos. E coido que é unha postura que case pecha os ollos ante o inmenso sufrimento dos seus compatriotas, e iso a min chócame como estranxeiro. E é que ao intentar establecer esta equivalencia, comparan a actividade de Franco, Mola, Queipo de Llano e eses xenerais que dirixían oficialmente as matanzas na súa zona, coa dos anarquistas na zona republicana. E iso é absurdo porque a idea da equivalencia esquece algo moi importante, que a zona rebelde foi totalitaria e quedou baixo a disciplina férrea militar e o que aí pasou foi obra dos militares e dos seus aliados. E a República foi pluralista e as súas autoridades foron en contra das atrocidades. E non se poden comparar aos desmandos dos anarquistas, que realizaron actividades en contra da orde pública, co que ocorreu na outra zona, onde eses crimes estiveron dirixidos desde arriba.

Afirmou que outra gran diferenza entre ambos os dous bandos foi o respecto republicano cara á muller. O golpe de estado, en que medida determinou o papel feminino nos anos posteriores?
A Segunda República introducira unha serie de leis que outorgaban moitos dereitos á muller. Déralle o voto e o dereito ao divorcio. E eses dereitos femininos ían en contra da ideoloxía mesma da dereita, que postulaba que a muller tiña que estar subordinada ao home en todo. A figura da muller independente e solteira alporizaba a moitos sectores da dereita. Durante o alzamento, parte do pagamento ás columnas africanas era que por varias horas podían facer o que quixesen en cada vila pola que pasaban: roubos, violacións e demais. En xeral, os crimes sexuais eran unha parte moi importante do castigo dos rebeldes á República pola súa ousadía ao intentar cambiar a posición da muller. En cambio, na zona republicana atopamos institucións que recoñeceron a igualdade de xénero. E ideoloxicamente os partidos republicanos tamén estaban a favor da igualdade de xénero. Así que houbo unha inmensa diferencia en ambas zonas con respecto a estes abusos e aos crimes sexuais.

Fala de reconciliación. Ten manifestado que este libro pretende ser unha achega nese sentido. Cre necesario iniciar outro tipo de Transición e rachar co pacto de silencio establecido en España?
Quizais se esaxere un pouco sobre o grao de crispación existente. Hai que ter en conta que houbo case tres xeracións que naceron tras a morte de Franco. Cada vez hai máis xente que non sabe nada da Guerra Civil, e nenos e adolescentes que nin sequera saben quen era Franco. Nese sentido, o groso do traballo faino o paso do tempo. Pero é obvio que si que hai certo grao de crispación e espero que este libro sexa unha contribución á reconciliación, para facerlle ver a moita xente que a dor tamén existiu no outro bando, non aos políticos que queren manter viva esa crispación. Que iso sexa suficiente? Non creo. Pero espero que sexa unha contribución. E se o libro suscita debate, agardo que a longo prazo sirva para esa reconciliación.

No libro emprega o termo holocausto, o masacre dun pobo. Xa mencionou ese plan de exterminio preconcibido na dereita desde arriba pero, podemos establecer algún paralelismo con outros holocaustos?
Partín da base de non discutirlle ao pobo xudeu a dor pola que pasou. Pero non creo que haxa un monopolio da palabra holocausto. Este termo vén do grego e significa “queimar todo”. En latín holocaustum pasou a significar “sacrificio”, pero a partir do século XIV empezouse a usar para falar dunha “gran matanza”, e así se veu utilizando ao longo dos anos. Falouse por exemplo do holocausto dos armenios en 1913 e hoxe en día alúdese a un posible holocausto nuclear. Así que o termo úsase moito fóra do contexto da Segunda Guerra Mundial. Ademais moitos historiadores xudeus prefiren empregar a palabra hebrea shoah, que significa “catástrofe, calamidade, desastre e destrución”. Os investigadores xudeus adoptaron esta verba e prefírena a holocausto, porque esta última ten unha connotación relixiosa que se pode referir á matanza dun pobo en termos relixiosos. Neste contexto, eu non atopaba outra palabra que encapsulase mellor a escala, o grao e a intensidade do sufrimento de medio millón de inocentes en España durante a Guerra Civil, sen ofender a historia xudía.

Os crimes dos republicanos cara aos relixiosos tiveron o mesmo alcance que os que logo promoveu a Igrexa en contra deles?
Non me gusta falar de crimes dos republicanos, senón de actos criminais que ocorreron dentro da República. É comprensible que, despois do asasinato e a persecución do clero dentro da zona republicana, a xerarquía eclesiástica estivese totalmente en contra da República. Pero tamén hai que ter en conta que a Igrexa estivo a favor do alzamento desde o primeiro momento. Os crimes dos anarquistas, que foron o sector maioritario que ostentou o anticlericalismo, intensificaron a oposición que mantivo a Igrexa cara á República.

O Vaticano beatificou a moitos mártires asasinados no conflito pero non pediu perdón polas vítimas que pereceron a mans dos curas. Cre que é necesario que o Vaticano peche este capítulo?
Creo que o feito de que o Vaticano non fixese isto non o cobre de gloria. E daríalle máis autoridade moral se o fixese.

Ao inicio da súa primeira visita a Galicia, en outubro do ano pasado, o Papa Bieito XVI comparou o anticlericalismo español dos anos 30 co secularismo actual. Que lle parece esta comparación?
Paréceme que o Papa revelou a súa total ignorancia sobre a historia de España.

Está de actualidade unha suposta trama de nenos roubados a partir do franquismo. Ten coñecemento de que isto fose unha modalidade de represión?
Non son experto nesa cuestión, pero é sabido que durante a guerra, nos cárceres de mulleres, en especial nos anos inmediatamente posteriores á guerra, había moito maltrato aos nenos. As nais podían levar con elas os fillos menores de tres anos, e as condicións eran pésimas e morreron moitos. E tamén hai numerosos casos de nenos roubados ás súas nais que foron dados en adopción, e non se sabe se había cartos de por medio. Con respecto aos nenos maiores de tres anos que non tiñan familiares ou amizades para facerse cargo deles, moitos remataron sendo nenos da rúa como os de Brasil. O escándalo actual creo que se cingue máis a un delito económico, a unha actividade que se fixo máis por afán de lucro que por motivos políticos. Considero que son dúas cousas diferentes.

O seu libro causou certa polémica sobre os feitos de Paracuellos. Carrillo mantén que el se limitou a ordenar o traslado de presos e vostede asegura que el coñecía todos os pormenores. Por que cre que segue sen admitir a súa participación nesa matanza?
Debería de preguntarlle a el. En todo caso, opino que o problema é que non hai ningunha dúbida de que Carrillo foi o encargado da organización loxística da evacuación dos presos. Iso admitiuno, pero ofuscou moito o proceso en numerosas entrevistas. O que tamén se sabe é que el coñecía o acordo cos anarquistas que controlaban as estradas de Madrid. Nese acordo tamén se decidiu matar a moitos deses presos. Iso tamén o sabía. Ademais, a persoa que se encargaba de organizar o día a día das evacuacións era Segundo Serrano Poncela, o segundo de a bordo de Carrillo. El pode probar que nunca firmou nada e non temos documentos coa súa sinatura, do mesmo xeito tampouco existen textos que falen das execucións. Iso dáse por sobrentendido. A pesar da súa inmensa contribución á Transición, supoño que Carrillo non quererá ver as súas mans manchadas de sangue.

Que lle parece a aplicación da Lei de Memoria Histórica?
Ten os seus máis e os seus menos. A recente publicación do mapa de foxas paréceme moi importante porque abre a posibilidade de que os familiares saiban onde están enterrados os seus parentes e lles poidan dar unha sepultura digna. Logo houbo conflitos como no caso de Garzón, o que demostra que, recoñecendo os erros do mesmo xuíz no proceso, vemos que hai elementos que aínda non queren que se saiba toda a verdade do que pasou.

O pazo de Meirás, a antiga residencia estival de Franco, acaba de abrir ao público. Como valora que esta propiedade e outras moitas sigan en mans dos seus herdeiros?
A min loxicamente paréceme mal, porque os partidarios de Franco sempre din que el non roubou nada, pero eu diríalles que Franco roubouno todo porque pensou que todo era del. Cría que o patrimonio nacional era seu, como tamén pensaba a súa muller. E hai abundantes probas diso. A forma en que o pazo de Meirás foi regalado á familia sábese, foi unha especie de multa imposta sobre os cidadáns da Coruña e evidentemente iso debe de ser propiedade pública. E chama a atención que a casa natal de Franco, na actual rúa María de Ferrol, non estea aberta ao público e siga a ser propiedade privada.

En Madrid temos o mausoleo do Val dos Caídos, en Galicia temos a cruz franquista de Vigo e hai outros moitos símbolos vixentes. Cre que aínda falta vontade política para facer cumprir coa retirada deste tipo de iconas?
Estase perdendo a oportunidade de empregar eses símbolos como ferramenta de educación cívica, porque se retiralos causa hostilidade en certos sectores a solución sería utilizalos como ferramentas educativas. Iso serviría para explicar os crimes dos que teñen rúas nomeadas por eles. Poderíase explicar que o Val dos Caídos foi construído por escravos republicanos. Tamén lembro a estatua de Franco á entrada de Ferrol. Sería absurdo destruír estes símbolos porque sería absurdo pensar que Franco non foi unha achega importante á historia de España. A min gustaríame ver eses elementos nos museos. E como non se pode levar o Val dos Caídos a un museo, estaría ben que o propio Val dos Caídos fose un museo ao que se levasen os símbolos franquistas.

Dixo que escribir este libro lle supuxo un gran desgaste emocional. Ao parecer a súa muller Gabrielle atopouno chorando en ocasións. Foi duro escribir este libro?
Foi durísimo. Sempre intento empatizar coas persoas sobre as que escribo. No meu libro do Rei sentín moita empatía cara ao monarca, por como lle roubaron a súa infancia. E ao longo deste inmenso catálogo de horror e morte que foi a Guerra Civil, para facelo máis ameno, salpico o libro con casos reais. No caso da Coruña conto a historia da muller do gobernador civil, pero entrar en detalle nestes casos é duro. Eu son incapaz de non ver os meus sentimentos e as miñas emocións implicados, e tamén foi durísimo en termos de cantidade de traballo porque estiven preparándoo durante dez anos, día e noite e nas fins de semana. Este libro afectoume á saúde, supoño que é o que lle pasa aos historiadores do holocausto xudeu.

Daniel Prieto (Xornal de Galicia) http://www.xornal.com/artigo/2011/05/20/suplementos/contexto/paul-preston-galicia-era-zona-dominio-da-dereita-represion-foi-realmente-gratuita/2011052023115000200.html
 

mércores, 11 de maio de 2011

Acto en desagravio da Cruz do Castro

Estimad@s compañeir@s:

Esquerda Unida realizará un acto en desagravio da cruz do Castro, para certificar coma primeira obra o derribo da mesma. Vos invitamos a participar e convocar a vosa afiliación.

MÉRCORES 11
ÁS 18:00
DIANTE DA CRUZ DO CASTRO



Un saúdo
Adrián
Secretaría de Organización
Executiva Local de Esquerda Unida
--
ESQUERDA UNIDA
Agrupación Local de Vigo

A “digna rabia” das mulleres do 36

Un documental analiza a “triloxía nazi” que o franquismo aplicou ao feminino.

O encarceramento en 1936 no municipio lucense da Cañiza de María Purificación Gómez, a primeira alcaldesa da historia de Galicia, abre o documental Digna Rabia, da Asociación Memoria Histórica do 36 de Ponteareas e a Universidade de Vigo, que narra os efectos do franquismo nas mulleres galegas. Tras a política igualitaria republicana, os golpistas impuxeron unha lexislación que “excluía as mulleres da vida pública e da actividade laboral asalariada”, explica a historiadora María Victoria Martins. Para iso, o réxime adoptou “a triloxía nazi para as mulleres: nenos, fogar e igrexa, apoiándose no vello catolicismo conservador que desde séculos defendeu a insubmisión da muller, considerada como inferior”, aclara.

O ingreso en prisión da rexedora da Cañiza simboliza á perfección a negación política que o franquismo se encargou de implantar cara a condición feminina. A pena de morte “por rebelión militar” da rexedora da Cañiza foi conmutada por cadea perpetua e foi trasladada á terrible prisión para mulleres de Saturrarán, en Guipúscoa, onde permaneceu sete anos. No documental recóllense os castigos que soportaron as reclusas. Eran obrigadas a manter relacións sexuais con algunhas monxas, “arrebatábanlles aos seus fillos para entregarllos a familias falanxistas e moitos morrían de fame”, mantén a historiadora Arantza Ugarte. “Dicían que estaban nun buraco e que de aí non sairían nunca”, engade a investigadora María José Bernete. De feito, ese antigo convento situado no municipio de Mutriku, transformado por Franco en campo de concentración, acolleu unhas 2.000 mulleres entre 1937 e 1944, entre elas máis de cen galegas.

A través das declaracións de 27 mulleres profesionais en diversos ámbitos, Digna Rabia repasa as dificultades das mulleres ante a represión ideolóxica, primeiro para sobrevivir e, despois, para conseguir un posto de twraballo. Un dos métodos habituais dos represores era rapar a cabeza das mulleres. “Os falanxistas quitábanlle os panos que se puñan na cabeza”, lembra Chiña González, filla dun edil socialista de Ponteareas asasinado no 36.
“O sistema era absolutamente patriarcal, as mulleres non pintaban nada e estaban recluídas no mundo doméstico”, explica a escritora María Xosé Queizán. A partir dos anos 40 o réxime imporá “un novo modelo de muller”, asevera a historiadora Rosa García Orellán. “A muller é ama de casa e o home é home na medida en que é capaz de que a súa esposa non traballe fóra”, argumenta. Así é como o franquismo conseguiu a submisión feminina e a renuncia da muller á súa sexualidade, xa que “o seu obxectivo era a procreación”, indica a histórica feminista Nanina Santos.
“As mulleres competían entre elas por ver cal tiña as sabas máis brancas”, ilustra a antropóloga Rosa García. Toda a carga ideolóxica da Sección Feminina vai recaendo nas nenas da posguerra, que teñen unha escasa formación que non lles permite optar a un posto remunerado. Moitas mulleres exerceron como costureiras, leiteiras, mariscadoras, canteiras, limpadoras ou “servían na casa dalgún rico” por soldos ínfimos e recorrían ao estraperlo ao tempo que se facían cargo do fogar e dos fillos. Ademais, tiñan que facer o seu “deber nacional” durante seis meses no Servicio Social de la Mujer para poder acceder a moitos traballos, como para entrar en Telefónica. Para máis inri, debían de “ter o permiso do home”, revela a ex conselleira do PP Manuela López Besteiro.

Falanxe encargouse de inculcar que o traballo das mulleres eran “os seus labores”, á vez que “culpou” ás asalariadas “por abandonar as súas obrigas familiares”. Así, “a lexislación acurtou os seus dereitos limitando o seu acceso ao mundo laboral”. As repercusións dese proceso non remataron na posguerra. De feito o documental recolle o testemuño de varias das mulleres despedidas da fábrica de Odosa en 1989. O conflito na conserveira situada no concello pontevedrés da Illa puxo de manifesto as precarias condicións de traballo daquelas operarias e a discriminación á que foron sometidas.

O documental tamén aborda a chegada das primeiras feministas que se opuxeron ao franquismo removendo as conciencias nas organizacións de esquerda. Tras ser proxectado en Pontevedra, Vigo e Ourense, Digna Rabia –dirixido por María Victoria Martins e Ángel Rodríguez Gallardo–, presentarase o próximo día 11 ás 20 horas no Espazo de Intervención Cultural A Normal da Universidade da Coruña.

                                                 Daniel Prieto   www.xornal.com  10/05/2011

xoves, 5 de maio de 2011

Comunicado de la Federación Estatal de Foros por la Memoria Federación Estatal de Foros por la Memoria

El próximo fin de semana vamos a realizar una nueva ronda de concentraciones exigiendo Verdad, Justicia y Reparación para las víctimas del franquismo



El próximo fin de semana del 7 y 8 de mayo asociaciones que formamos parte de la Federación Estatal de Foros por la Memoria vamos a realizar una nueva ronda de concentraciones (la décima) exigiendo Verdad, Justicia y Reparación para las víctimas del franquismo.
Al coincidir estos actos con la campaña para las elecciones municipales y autonómicas del próximo 22 de mayo, instamos a las fuerzas políticas a analizar la actual situación de la recuperación de la memoria histórica democrática y la indefensión judicial de las víctimas del franquismo en nuestro país. Exigimos una clarificación y un compromiso público que vaya más allá del mero oportunismo coyuntural o electoralista.
Felicitamos a las (numerosas, pero minoritarias) instituciones que durante estos años han realizado avances y se han comprometido seriamente en políticas de higiene democrática, eliminando elementos de homenaje a jerarcas del régimen franquista, militares perjuros y criminales de guerra. Pero queda mucho camino por recorrer para que este país pueda homologarse a las naciones democráticas de nuestro entorno. Por ello, no podemos más que hacer una valoración global negativa de la situación actual.
La llamada Ley de la Memoria de 2007 se cuidó de establecer subterfugios para impedir la eliminación de toda la imaginería fascista, tales como el indulto por discutibles cualidades artísticas, o por presunta significación religiosa. Asimismo, la inexistencia, a fecha de hoy, de un reglamento de la Ley que establezca tipologías y plazos, permite que las políticas de memoria democrática se estén aplicando dependiendo de la discrecionalidad del gobernante y de las competencias habituales de cada institución, y no de la Ley de Memoria.
Las fuerzas políticas conservadoras se mantienen en una permanente situación de anomalía democrática, secuestrando el discurso de las víctimas y exigiendo justicia y reparación en exclusiva para un colectivo particular, mientras niegan la aplicación de los derechos humanos a las víctimas del terrorismo de estado franquista. Recurriendo permanentemente, además, a la humillación y el insulto. Un terrorismo franquista que se ejerció durante décadas contra el conjunto de la sociedad, utilizando para ello los poderes del Estado a partir del secuestro a punta de pistola y crucifijo, de la soberanía popular.
Entendemos que, para los sectores políticos herederos del franquismo sociológico, a los que se unen últimamente intelectuales “orgánicos” en defensa del modelo de impunidad y los pactos de olvido de la transición, resulta difícil asumir que su vida ha transcurrido en el “lado condenable de la historia”. Ni que se conozca que, en muchos casos, el status social y económico del que disfrutan hoy proviene del beneficio obtenido por sus antepasados colaborando con la dictadura. Defendemos que ser demócrata va mucho más lejos de autoproclamarse como tal, y que, como hicieron hace ya muchos años las derechas democráticas europeas, es indispensable asumir que ser demócrata pasa ineludiblemente por ser antifascista.
Pero la anomalía democrática en el estado español no afecta exclusivamente a los herederos directos de la dictadura, sino que podemos encontrar, por ejemplo, casos de presidentes autonómicos pertenecientes a formaciones nominalmente progresistas, que se declaran contrarios a la recuperación de la memoria histórica democrática con el argumento de que “son presidentes del futuro y no del pasado”, pero que en actos oficiales rinden homenaje como invitados de honor a individuos que en su día realizaron el juramento de lealtad personal a Adolfo Hitler.
Entendemos asimismo, que las fuerzas políticas que en su día apoyaron la llamada Ley de la Memoria están obligadas a promover políticas públicas activas de memoria, mucho más lejos de lo establecido por la misma, al menos para intentar recuperar la credibilidad perdida en la aprobación y legitimación de una Ley manifiestamente incompatible con el irrenunciable derecho a la Verdad, la Justicia y la Reparación de las víctimas del franquismo.
Por tanto, de cara a las próximas elecciones municipales y autonómicas, exigimos a las formaciones políticas democráticas, un compromiso expreso con políticas públicas de memoria en sus ámbitos respectivos:
- Eliminación inmediata y completa de la simbología de homenaje y reconocimiento a la dictadura, al golpe de estado del 18 de julio, y a la colaboración del franquismo con el régimen nacionalsocialista en la guerra mundial.
- Renuncia por parte de Ayuntamientos y Comunidades Autónomas a asumir funciones y competencias con respecto a las fosas comunes del franquismo, dado que por tratarse de crímenes contra la humanidad debe dárseles exclusivamente un tratamiento judicial.
- Desarrollo de políticas públicas activas de memoria orientadas al reconocimiento social, la explicación histórica y la socialización de los valores de los defensores de la legalidad democrática republicana y los resistentes antifranquistas.
- Establecimiento de marcos de interlocución y colaboración permanentes entre las instituciones y las asociaciones de víctimas, de derechos humanos y de recuperación de la memoria histórica democrática.
Consideramos que este compromiso no sólo debe formar parte de programas electorales; también tiene que incluirse en la negociación de pactos y programas de gobierno tras las elecciones, estableciéndose garantías de su cumplimiento íntegro en la legislatura que comienza.

Federación Estatal de Foros por la Memoria
2 de mayo de 2011

A memoria e o esquecemento. O franquismo da provincia de Pontevedra


A ASEMBLEA REPUBLICANA DE VIGO “ Amig@s da República” convídavos á presentación do libro:

A memoria e o esquecemento. O franquismo da provincia de Pontevedra
de Gonzalo Amoedo López

O acto, que contará coa participación de Celso López Pazos, pola Asemblea Republicana de Vigo, Xosé Manuel García Crego, por Edicións Xerais e o autor.
Martes, 10 de maio, ás 20:00 horas na Casa do Libro, rúa Velázquez Moreno, 27 de Vigo.

As familias dos cen galegos que xacen no Val dos Caídos non poderán identificalos

As familias dos cen galegos que xacen no Val dos Caídos terán “practicamente imposible” identificalos. Así o anunciou onte no Congreso o vicepresidente primeiro do Goberno, Alfredo Pérez Rubalcaba, un anuncio que supón un duro pau para as numerosas asociacións dedicadas á recuperación da memoria histórica, que levan anos esixindo que o Goberno permita poñerlle nome e apelidos ás vítimas que acollen os muros da basílica madrileña. En Cuelgamuros atópanse máis de 33.800 falecidos na Guerra Civil de ambas as dúas faccións enfrontadas, tal e como reflicte o informe forense encargado polo Ministerio de Xustiza. O Goberno elaborou este documento despois dunha iniciativa presentada en 2009 por IU, ERC, ICV e outra de Na Bai, que reclamaban a cuantificación desas persoas e o seu posterior traslado.

Rubalcaba explicou que, en total, se realizaron 491 traslados levados a cabo entre 1959 e 1983. Do total dos cadáveres, 21.423 están identificados e 12.410 figuran nos arquivos do Patrimonio Nacional como “descoñecidas”. Francisco Franco tiña previsto que só os mortos en combate do seu bando repousaran no lugar, pero como as obras se prolongaron máis do previsto ordenou que o recinto se enchera tamén con vítimas republicanas. As familias con falecidos no conflito non deron ningún permiso para o traslado deses corpos.

“complexidade extrema”

O vicepresidente primeiro do Goberno revelou que, ante a demanda dos particulares que solicitaron a exhumación dos seus parentes, a identificación está a ser “dunha complexidade extrema”. Por elo, está previsto que o ministro da Presidencia se reúna hoxe con once representantes de familias con vítimas inhumadas na xigantesca tumba para informalos das “consecuencias” do informe forense.

Sobre o futuro do enclave, Rubalcala lembrou que a Lei de Memoria Histórica prohibe a súa utilización para enxalzar a ditadura franquista e apuntou a posibilidade de que “conserve a súa condición de lugar de memoria” dentro do “espírito de reconciliación e pluralismo” que se prevé na lexislación. Neste sentido, anunciou a creación dunha comisión de expertos para “formular propostas” para o lugar, onde tamén están soterrados o propio Franco e Primo de Rivera, fundador de Falanxe.

D. Prieto - www.Xornal.com (5-mai-2011)

1931 A proclamación da Segunda República española

A historia de España recopilada en micro-videos de 1 a 5 minutos, por Manuel González, profesor de Historia no IES Concepción Arenal de Ferrol. Si se entra a través do enlace a youtube, pódese ver toda a serie.

Esta ligazón aos vídeos terémola sempre a vosa disposicion na barra lateral "PÁXINAS WEB"

luns, 2 de maio de 2011

Galicia: A República 80 anos despois


O vindeiro martes día 3 de maio ás 20:15 horas no Edificio Municipal do Areal (antigo reitorado) en Vigo, terá lugar unha Mesa Redonda baixo o titulo:


       "GALICIA: A REPÚBLICA 80 ANOS DESPOIS” 

no que participarán  Aurora Marco, Dionisio Pereira e Emilio Grandio

Organizado pola Asemblea Republicana de Vigo”Amig@s da República